Met z'n allen in de chickenbus.

Buenos tardes!

Vanuit het kleurrijke, mooie en zonovergoten Granada, weer eens tijd om wat van me te laten horen. Jullie wachten natuurlijk allemaal gespannen op de afloop met orkaan Otto?!

Ik zal jullie niet langer in spanning laten, waar was ik gebleven.... Na een nachtje hoog en droog doorgebracht te hebben in het wat luxere hotel, scheen de volgende ochtend de zon. Alles leek hetzelfde en het was alsof er nooit sprake is geweest van een orkaan. Uiteindelijk bleek dat orkaan Otto wel als categorie 2 orkaan in het zuiden van Nicaragua aan land is gegaan, maar al snel gedegradeerd is tot tropische storm. Ja ben inmiddels orkaanexpert. De schade is dus, op het Caribische gebied na, beperkt gebleven. Dat is goed nieuws, en dat betekent dat ik m'n reis voort kan zetten.
Geheel niet volgens plan besloot ik naar Montezuma te gaan, omdat het ernaar uitzag dat het weer hier goed zou blijven.
Ik zette dus koers richting de Ferry, die me de golf van Nicoya over zou steken. De Ferry bracht me in 75 minuten naar Paquera, waar ik de bus nam naar Montezuma. Echt een nieuwe bus was het niet, na een aantal keren opnieuw opstarten leek de bus het te doen en konden we richting Montezuma vertrekken. Hopelijk zou die het tot het einde halen. In de bus had in inmiddels Elena ontmoet uit Spanje. Zij was ook op weg naar Montezuma en wist nog een leuk en goedkoop hostel. Gezien ik nog niets geboekt had kwam dat goed uit.
Uiteindelijk kwamen we toch aan in Montezuma. Een klein rustig dorpje in the middle of nowhere, met prachtige witte stranden. Het hostel stelde op zich niet veel voor, maar lag direct aan het strand en had een prachtig uitzicht. In het hostel ontmoetten we ook Julie uit Frankrijk en Jorge en Bea uit Spanje. Met z'n allen besloten we richting het strand te gaan om schildpadden te spotten. De schildpadden lieten het alleen een beetje afweten, dus zijn we bij een leuk tentje wat gaan eten. Het werd een gezellige avond.

De volgende dag wilde ik naar de watervallen van Montezuma. In the lonely planet had ik gelezen dat het een mooie waterval was waar je in een half uurtje heen liep. Niet al te moeilijk dacht ik. Eenmaal aangekomen bij het begin van de wandeling, bleek het een nogal rotsig pad te zijn. Dat leek me niet echt een goed idee om alleen te ondernemen. Net toen ik terug wilde gaan, kwam ik Matthew tegen, een Canadees. Hij had een vriendin in de buurt wonen en verbleef 2 weken in Costa rica. Inmiddels waren er nog 3 Canadezen aangesloten en liepen we met z'n 5 en naar de waterval. Het was een hele klim, maar eenmaal aangekomen bij de waterval konden we lekker afkoelen en genieten van het mooie uitzicht.
De rest van de dag heb ik doorgebracht op het strand. 'S avonds ben ik met Elena en Nicolas uit Canada gaan eten bij een restaurantje waar ze typisch Costaricaans eten maken, heerlijk!

De volgende dag, zondag, was het tijd om weer terug te keren naar San José. Vanaf hier zal maandag de ticabus naar Nicaragua vertrekken. Dus daar ging ik weer, eerst de bus naar de Ferry, vervolgens de ferry naar puntarenas om vandaaruit de bus naar San José te pakken. Pas aan het einde van de middag kwam ik aan in San José. Ik had hetzelfde hostel geboekt als de week ervoor. Na wat gegeten te hebben een beetje op tijd m'n bed in, want de wekker ging alweer om 6 uur de volgende ochtend.

De volgende morgen om kwart voor zeven moest ik me melden bij het kantoor van de ticabus. Na het afhandelen van de administratie konden we om half 8 vertrekken. Over de Panamerican highway reden we richting de grens met Nicaragua. De naam van de weg doet overigens meer vermoeden dan de weg daadwerkelijk voorstelt. Na ongeveer 6 uur bereikten we de grens. Hier moesten we de bus uit en in de rij om een stempel te halen om Costa Rica uit te gaan. Vervolgens weer de bus in om een kilometer later weer de bus uit te moeten. Het krioelde hier van de mensen, bussen, vrachtwagens, auto's en fietstaxi's. Een grote chaos, dat de mensen hier zelf nog wijs worden van hun eigen werkwijze is mij een raadsel. Ditmaal moest ook alle bagage uit de bus en werden we allemaal door een gebouwtje gestuurd waar alle bagage door de scanner wordt gehaald. Aan de andere kant van het gebouw, waar je overigens ook gewoon omheen kon lopen, moesten we wachten op de bus. Inmiddels werden ook onze paspoorten ingezameld en voorzien van een stempel. Na nog anderhalf uur wachten, vraag me niet waarop, konden we eindelijk richting Rivas. In de bus had ik inmiddels nog meer Nederlanders ontmoet, dus al kletsend hing de tijd wat sneller.

In Rivas zal ik de komende 2 dagen verblijven. Ik ga slapen bij de moeder van Jacer, een vriend die ik ken via Sharon.

Eenmaal aangekomen in Rivas nam ik de taxi naar het huis van Miriam, de moeder van Jacer, waar ik welkom werd geheten. Na wat gekletst te hebben, ging ik mee naar de verjaardag van een vriendin die schuin aan de overkant woont. Hier hebben we gegeten en heb ik m'n Spaans goed kunnen oefenen.

De volgende dag ben ik naar San Juan del sur gegaan. Deze plaats ligt dichtbij Rivas en aan het strand.
Om hier te komen moest ik met de chickenbus. Deze oude schoolbussen rijden hier rond in Nicaragua. Het woord "vol" kent deze bus niet. Alles en iedereen wordt hierin vervoert, gewoon een beetje proppen. Uiteindelijk kwam ik aan in San Juan del sur, waar ik lekker op het strand een boekje gelezen heb. Aan het einde van de middag weer terug gekeerd naar Rivas, waar Miriam heerlijk had gekookt. Gallo pinto met carne en platanos. Heerlijk! 'S avonds was er een soort "optocht", deze bestond uit een traktor met aanhanger met daarop Maria en 2 kerstengelen en een auto met muziek ervoor. Ook was er veel vuurwerk en het halve dorp was inmiddels uitgelopen, super leuk!!

Woensdag was het tijd om verder te gaan naar isla de ometepe. Nadat ik afscheid had genomen van Miriam heb ik een taxi genomen naar San Jorge, waar de Ferry vertrekt. Na een uurtje varen kom ik aan in moyogalpa. Hier heb ik een transfer genomen naar santa Cruz, waar ik wilde verblijven. De chauffeur wist nog een leuk hostel en heeft me daar afgezet. Achteraf bleken er niet veel mensen in dit hotel te zitten, een beetje saai dus.
S middags heb ik een fiets gehuurd en naar ojo de agua gefietst. Dit is een natuurlijke waterbron. Hier heb ik heerlijk gezwommen en genoten van een cocktail met flor de caña.

Tot zover even dit verslag. Ik vertrek zo richting Leon, maar dat de volgende keer.

Muchos besos, Eva